Αυτα που δεν εχω πει σε κανεναν

Ίσως και να μην σου έχει συμβεί ποτέ, ίσως και να σου συμβαίνει τώρα για πρώτη φορά όπως και σε εμένα, ίσως να σου είχε συμβεί και πλέον να το σκέφτεσαι και να γελάς. Είναι εκείνη η περίοδος της ζωής σου που δεν έχεις δουλειά. Είναι εκείνες οι στιγμές, οι ημέρες, οι μήνες όπου από τη μία στιγμή στην άλλη νιώθεις πως δεν είσαι καθόλου παραγωγικός. Από εκεί που δούλευες ώρες ασταμάτητες ξαφνικά βρίσκεσαι στο πουθενά...

Γενικά η ψυχή μου -ναι η ψυχή μου τα τρώει όλα- πονάει τους τελευταίους μήνες, νιώθει εγκλωβισμένη και εκεί που γίνεται λίγο πιο αισιόδοξη και σίγουρη για το μέλλον κάτι συμβαίνει και της κόβονται πάλι τα φτερά. Δεν ξέρω αν έχεις βρεθεί ή θα βρεθείς ποτέ στη θέση μου αλλά εγώ πνίγομαι. Τη μία όλα πάνε τέλεια, την άλλη κλαίω, την άλλη δεν μπορώ να κοιμηθώ, την παράλλη όλα γυρνούν στο μυαλό μου και την άλλη θα σκέφτομαι πως δεν είμαι καλή πουθενά και ότι θα μείνω για πάντα σε αυτό το μεταβατικό στάδιο που ποτέ δεν θα προχωρήσει σε κάτι καινούριο και καλύτερο και νιώθω τόσο αποτυχημένη μα και τόσο απογοητεύμενη από τον εαυτό μου.



Όλα αυτά παραπάνω και άλλα τόσα με πνίγουν και με κατατρώνε, μέρες , νύχτες....

Με θεωρώ άτομο πρόθυμο, εργατικό, που όταν αγαπάει αυτό που κάνει δεν έχει πρόβλημα να αφιερώσει ατελείωτες ώρες. Αφοσιώνομαι σε κάθετι καταπιάνομαι και δυσκολεύομαι να μην "δεθώ" είτε με τους ανθρώπους που συνεργάζομαι, είτε με την ίδια τη δουλειά μου. Για αυτό ίσως και μου είναι δύσκολο να δεχτώ πως όλες οι θυσίες της ψυχής μου δεν βρήκαν αυτό που έψαχναν, δεν βρήκαν κάπου να καταλαγιάσουν και να μη στηρίζονται σε ορισμένου χρόνου υποσχέσεις και συνεργασίες.

Δεν θέλω να σε κουράζω μα είχα ανάγκη να τα βγάλω απο μέσα μου. Κάποιες στιγμές νομίζω ότι τρελαίνομαι, ότι έχω κατάθλιψη. Είναι εκείνες οι στιγμές που κυκλοφορώ όλη μέρα στο σπίτι με πυτζάμες και δεν θέλω να κάνω τίποτα και ότι μου προτείνουν οι φίλοι μου να κάνουμε μου φαίνεται βουνό και τυλίγομαι κάτω από τα σκεπάσματα.

Πονάω όταν αφήνω τον εαυτό μου να πιστέψει πως θα αναγνωριστεί, θα τον θελήσουν για ένα νέο ξεκίνημα και στο τέλος όλα πάνε στραβά και τελικά ακυρώνομαι. Δεν θέλω να κάνω όνειρα, ούτε να χτίζω ελπίδες γιατί πονάει ρε γαμώτο. Πονάει να μην είναι όλα έτσι όπως τα είχες σκεφτεί. Πονάει να σκέφτεσαι τι έκανες, πόσα έδωσες και στο τέλος αδικήθηκες τόσο που σε κυνηγάει ακόμα αυτό το συναίσθημα. Πονάει όταν ξέρεις ότι εσύ έκανες τη δουλειά σου όπως έπρεπε και άλλοι που δεν άξιζαν είναι εκεί που έπρεπε να είσαι εσύ.

Και πονάει πολύ περισσότερο όταν δεν είσαι αλαζόνας και ξέρεις ότι αυτό που λες ισχύει με το χέρι στη καρδιά και κάθε ειλικρίνεια απέναντι στη ψυχή σου!

Σκέφτομαι πως κάποια μέρα όλα θα βρουν αυτό που τους αξίζει και μόνο σε αυτό ελπίζει η ψυχή.