Τα τελευταία χρόνια, αποκαλύπτονται τόσο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όσο και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης όλο και πιο συχνά περιστατικά και ιστορίες με κοπέλες που δυστυχώς έχουν πέσει θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης ή έχουν γνωρίσει ένα άκρως τοξικό άτομο που έχει βάλει σκοπό να τις καταστρέψει προς δική του τέρψη και ευχαρίστηση. Κάθε φορά που πέφτω πάνω σε μια τέτοια ιστορία, το στομάχι μου σφίγγεται. Κάθε λέξη που προσεχτικά επιλέγει η κάθε κοπέλα για να εκφραστεί, κάθε συναίσθημα που εκφράζει συγκρατώντας τον εαυτό της, τρυπώνει στιγμιαία βαθιά μέσα μου και ξυπνά όλα αυτά που θα ήθελα να ξεχάσω. Πριν 2μήνες περίπου, κάπως βγήκαν στην επιφάνεια ξανά περιστατικά και θέλησα να γράψω στον έφηβο εαυτό μου ένα γράμμα για το τι θα περάσει και για το πόσο δυνατός θα πρέπει να φανεί.
Θέλησα να τα γράψω σε μια προσπάθεια να ξορκίσω - αν θέλεις - το κακό. Να θέσω τον εαυτό μου εκτός confort zone, ξεπερνώντας το φόβο και την αμηχανία, στην τελευταία μου προσπάθεια να μη νιώθω ντροπή και να ρίχνω το φταίξιμο σε εμένα για όσα συνέβησαν.
Στέκομαι πλέον γυμνή μπροστά σου -με τα καλά και τα κακά μου, και εύχομαι να καταλάβεις πως ο καθένας μπορεί να φαίνεται δυνατός και ίσως και σκληρός, ωστόσο η πραγματικότητα πολλές φορές διαφέρει.
Κοριτσάκι μου,
όταν φτάσεις στην εφηβεία, στις τελευταίες τάξεις του σχολείου, θα αναγκαστείς να αντιμετωπίσεις ένα αγόρι το οποίο δεν θα έχει λάβει την ίδια αγάπη και στήριξη από την οικογένειά του, όπως εσύ. Δεν θα είναι πολύ αγαπητός στα άλλα παιδιά και θα έχει μάθει πως όταν σου αρέσει κάτι στο τέλος το καταστρέφεις. Θα γίνει η πιο σκληρή σου πραγματικότητα, θα θέλεις να εξαφανιστείς στο κενό αλλά θα είσαι πολύ δειλή ακόμα και για αυτό. Οι δικοί σου άνθρωποι, οι πολυτιμότεροι, θα ζουν στην άγνοια. Άλλωστε ο τελευταίος άνθρωπος που θέλεις να στεναχωρήσεις είναι οι γονείς σου. Θα μάθεις πράγματα για την ανθρώπινη φύση που δεν φανταζόσουν. Μέχρι που θα μπορούσε να φτάσει ένας άνθρωπος χωρίς λόγο και αιτία;
Θα κυκλοφορείς στους διαδρόμους του σχολείου σου και κάθε βλέμμα που θα πέφτει πάνω σου ή κάθε χαχανητό διπλανής παρέας θα θεωρείς ότι είναι για εσένα. Θα νομίζεις ότι ξέρουν, έχουν δει αυτό που σε είχαν απειλήσει ότι θα δουν αν δεν υποκύψεις στους εκβιασμούς. Θα παίζεις θέατρο ότι όλα είναι καλά και τη στιγμή που θα υποψιάζεσαι ή θα ανακαλύπτεις ότι κάποιος έχει μάθει κάτι, θα χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου. Τι και αν είσαι στις τελευταίες χρονιές και παίζεται το μέλλον σου; Δεν θα είσαι σίγουρη ούτε το για το παρόν σου, αλλά πρέπει να το παλέψεις, να βάλεις τα δυνατά σου να πετύχεις τους στόχους.. να νιώσει κάποιος περήφανος για εσένα.. να νιώσει πως δεν είσαι απλά μια αποτυχία.
Οι συμμαθητές σου λογικά θα ξέρουν. Κάποιοι ίσως ξέρουν και περισσότερα, ίσως ξέρουν και τι πραγματικά έγινε και τι όχι, αλλά δεν θα μιλήσουν. Δεν θα θελήσουν να μπλεχτούν, να σε βοηθήσουν. Θα νιώθεις πολύ μικρή και αδύναμη εκείνη τη στιγμή, φοβισμένη θα λες "ναι" σε κάθε εκβιασμό . Θα σκέφτεσαι ίσως να πάρεις εκδίκηση , αλλά δυστυχώς δεν είσαι αυτός ο άνθρωπος. Δεν έχεις μάθει να παίζεις με αυτούς τους όρους, και δεν θα έχεις μάθει να παίρνεις ικανοποίηση από το να κάνεις κακό στους άλλους. Δεν θα έχεις μεγαλώσει έτσι εσύ..
Θα περιμένεις μόνο τη στιγμή που θα αποφοιτήσεις για να διαφύγεις, να μην έχεις πια καμία επαφή με όσους ήξεραν αλλά ποτέ δεν αντέδρασαν, με όσους ήξεραν και ήταν συνένοχοι.
Μετά από χρόνια θα αναλογιστείς γιατί τα πέρασες όλα αυτά, τι έφταιγε και θα καταλάβεις. Πίστεψες και αφέθηκες. Ένα δήθεν στιγμιότυπο που είχε εκείνος φάνηκε ικανό να πέσεις σε μια λούπα. Μετά το πρώτο "ναι" δεν υπήρχε γυρισμός, όλα είχαν πάρει το δρόμο τους. Εσύ θα έφτανες στην εξαθλίωση και αυτό το τέρας θα γινόταν πλέον αποδεκτό στην "κουλ" παρέα.
Πλέον θα ξέρεις να βάζεις τα όριά σου, να αποφεύγεις ανθρώπους που δεν σου μιλούν σωστά ή σου φέρονται βίαια. Μετά από όλα αυτά θα είσαι ικανή να πατήσεις στα πόδια σου και να κοιτάξεις πίσω, να δεις τον εαυτό σου όχι ως ανήμπορο και αδύναμο κοριτσάκι αλλά πολύ δυνατό.
Υπήρξες πολύ δυνατή αλλά ήσουν μικρή. Δεν σου άξιζαν όλα αυτά ρε γαμώτο!
Και όσο τα χρόνια θα περνούν, δεν θα το ξεχνάς, θα προσπαθείς να το "ελέγξεις" και με τα χρόνια απλά θα το επεξεργάζεσαι, θα το αντιμετωπίζεις κάθε φορά και με ένα δάκρυ λιγότερο μέχρι να φτάσεις τη στιγμή που δεν θα έχεις άλλα δάκρυα.
Δυστυχώς και σήμερα τα μάτια μου δεν έμειναν στεγνά, δεν τα κατάφερα.
Συγγνώμη μαμά, συγγνώμη μπαμπά.