Μόνο ο ήλιος φέρνει τόση ζεστασιά στην καρδιά. Σε ζεσταίνει όταν νιώθεις μοναξιά, σε παρηγορεί όταν όλα γύρω σου γκρεμίζονται, σου κρατάει συντροφιά όταν χάνεσαι στις σκέψεις σου. Ο ήλιος είναι γιατριά.

Τι και αν είναι Νοέμβρης, τι και αν τα τραγούδια μιλάνε για βροχές, ο ήλιος που στολίζει τον ουρανό τις τελευταίες μέρες μόνο με αισιοδοξία μπορεί να με γεμίσει. 

Όλα θα πάνε καλά. Όλα θα γίνουν. Όλα θέλουν τον χρόνο τους. 

Ξυπνάς, ανοίγεις τα παράθυρα και οι ηλιαχτίδες φωτίζουν τις σκοτεινές σου σκέψεις, τα γκρίζα σου συναισθήματα αλλάζουν και είσαι σίγουρη πως όλα θα αλλάξουν και θα γίνουν όπως πριν.

Θα χαμογελάσεις σε εκείνον που το έχει περισσότερο από ποτέ ανάγκη, θα του σταθείς δίπλα του και θα του δώσεις όση ενέργεια έχεις μαζέψει κοιτώντας ψηλά στον γαλάζιο ουρανό. Η αγάπη σου θα γίνει διπλάσια και η γαλήνη θα είναι ευδιάκριτη σε κάθε βλέμμα σου, σε κάθε αυθόρμητο γέλιο...

Και όταν ο ήλιος είναι κρυμμένος πίσω από τα σύννεφα και ακούς αστραπές και βροντές, θυμίσου πως ο ήλιος σου μπορεί να είναι εκείνο το άτομο που όταν το κοιτάζεις χάνεις τα λόγια σου και γεμίζεις από πραγματική ευτυχία!

λευκη σελιδα

Όλα γίνονται πολύ αργά ή πολύ γρήγορα.
Όλα τελειώνουν πολύ νωρίς ή αρχίζουν πολύ αργά.
Ποτέ δεν είσαι ικανοποιημένος. Ποτέ δεν σου φτάνει.
Διψάς, θέλεις και άλλο...

Οι μέρες περνάνε, τα χρόνια περνάνε και όσα δεν έβλεπες είναι εκεί. Όσα έκλεινες μέσα σου, όσα δικαιολογούσες ξεδιπλώνονται μπροστά σου. Είσαι κενή. Δεν ξέρεις εαν πρέπει να νιώθεις κάτι και τι θα έπρεπε να είναι αυτό. Θεωρητικά, θα έπρεπε λένε να νιώθεις απογοήτευση, θλίψη ακόμα και άρνηση. Μα όχι, εσύ δεν νιώθεις τίποτα, απλά ενώνεις για ακόμη μια φορά τα κομμάτια του παζλ.
Από φάση ζωής αλλάζεις ολόκληρη ζωή.

Άλλα όνειρα έκανες μικρότερη. Άλλα σχέδια είχες στο νου, μα να που όλα ξανά αλλάζουν, που όλα πρέπει να ξεκινήσουν από την αρχή. Βλέπεις εικόνες στο μυαλό σου να παίζουν ξανά και ξανά. Ναι, οι περισσότερες είναι οι καλές στιγμές., ωστόσο γνωρίζεις πως δεν έχεις μόνο αυτά, έχεις και τις κασέτες με τις στιγμές που απογοητεύτηκες, που ο άλλος σε άδειασε όταν χρειαζόσουν περισσότερο από ποτέ να σε στηρίξει, που δεν ήταν όλα όπως θα έπρεπε.

Θα έπρεπε. Όχι για τους άλλους, μα για σένα. Εϊχες πάψει να πιστεύεις στα παραμύθια και στον ρομαντισμό. Δεν θεωρούσες πως υπάρχει πια, πως όλα αυτά είναι μια απλή φαντασία που οι ταινίες -όπως σου λέγανε- σου έχουν δημιουργήσει. Σε είχαν πείσει πως η ζωή δεν είναι ταινία και εσύ δεν είσαι σταρ του σινεμά.. Σε είχαν πείσει πως είναι φυσιολογικό να παλεύεις συνέχεια για κάτι που σου έλεγαν ότι αξίζει. Μα γιατί να παλεύεις για κάτι που θα έπρεπε να είναι φυσιολογικά μέσα στη ζωή σου; Γιατί να παλεύεις να δημιουργήσεις κάτι που δεν γίνεται από μόνο του;

Και ύστερα;
Φτάνεις στο σημείο όπου σκέφτεσαι χωρίς να σκέφτεσαι, προσπαθείς μα το απόλυτο κενό, λευκή σελίδα, χωρίς πάνω και κάτω. Τότε καταλαβαίνεις πως μόνο η προσπάθεια έμεινε και ένα κρίμα.
Κρίμα για όσα ηθελες αλλα δεν κατάφερες, κριμα για οσα δεν προλαβες, κριμα για το μαζι, κριμα για μια ιστορια που δεν θα υπαρχει πια μα πιο πολυ κριμα για ολα εκεινα που θα έπρεπε να εχουν γινει και που δεν υπήρξαν ποτέ .....

και όταν γιατρευτείς θα ξέρεις πως δεν έπρεπε ποτέ να σταματήσεις να πιστεύεις στα παραμύθια


Σαν σταρ του σινεμά.. Θα πιω το ποτό μου με αργή μουσική στο background, θα δω λίγο έξω από το παράθυρό μου την παγωμένη πόλη, θα ρίξω μια κουβέρτα πάνω μου και θα κάτσω στον καναπέ να γράφω και να σβήνω λόγια.. εκεί θα είμαι μέχρι να με βρει το επόμενο πρωί, στο ίδιο σημείο, με τα ίδια ρούχα...