Ας δεχτούμε απλά ότι κάποιες σχέσεις στις ζωές μας δεν θα είναι για πάντοτε εκεί. Ας δεχτούμε ότι οι άνθρωποι γύρω μας αλλάζουν, και μαζί με εκείνους και εμείς.Δεν είναι δυνατόν να περιμένουμε να μένουν όλα στάσιμα, και να είναι οι ίδιοι άνθρωποι πάντοτε στη ζωή μας. Κάτι θα αλλάξει, κατι θα χαλάσει. Έτσι δεν είναι; ή μήπως όχι;
Προσωπικά, δεν πίστευα πολύ τα παραπάνω αλλά έμαθα να τα πιστεύω, ή καλύτερα με έκαναν να τα μάθω και να τα πιστέψω.
Σαν άνθρωπος πάντοτε έδινα σημασία στους άλλους γύρω μου και αποζητούσα τη αποδοχή τους, μέχρι το σημείο που ο κάθε άνθρωπος αναθεωρεί αυτά που γνωρίζει για εκείνον και αγαπά -επιτέλους θα πω- τον εαυτό του λίγο ή πολύ περισσότερο από ότι έκανε μέχρι τότε. Για το λόγο αυτό κάθε άνθρωπος που έμπαινε στη ζωή μου λάμβανε και συγκεκριμένη θέση. Με τον καιρό καταλάβαινα κάθε πτυχή της προσωπικότητάς του, τον "ψυχολογούσα" όπως συνήθιζα να λέω με αποτέλεσμα να μαντεύω τι επόμενη κίνηση θα εκανε ή πως θα αντιδρούσε σε κάποιο περιστατικό ή το καλύτερο μου ποιό δώρο θα του χάριζε το μεγαλύτερο χαμόγελο.
Δενόμουν και δένομαι με τους ανθρώπους που νιώθω δικούς μου και αυτό ίσως είναι το λάθος μου, γιατί όταν φτάσει η ώρα που εκείνος ο άνθρωπος αλλάξει, δεν είσαι πάντοτε προετοιμασμένος να σου αλλάξει και τη θέση του στη ζωή σου. Στην αρχή θα θεωρήσεις ότι πρόκειται για μεμονωμένο γεγονός, και κάπως έτσι θα περάσει. Τη δεύτερη φορά, αν τα έχεις καλά με τον εαυτό σου θα μιλήσεις και θα τον ενημερώσεις αν η συμπεριφόρα του σε ξαφνιάζει ή και σε παραξενεύει και θα προσπαθήσεις να λύσεις οποιαδήποτε διαφορά. Την τρίτη φορά θα δείξει κάθε ανωτερότητα, καθώς πιστεύεις ότι η σχέση που έχετε αναπτύξει είναι πολύ σημαντική για να χαθεί και η θέση εκείνου του ανθρώπου στη ζωή σου είναι πολύ ψηλά για να τον φτάσεις και να του αλλάξεις θέση σε χαμηλότερα ράφια...
Μα αν οποιοσδήποτε άνθρωπος δεν είναι σε θέση να καταλάβει τι προσπάθεια έχεις κάνει και πως παλεύεις με τα πιστεύω σου και τον ίδιο σου εαυτό, ρίχνοντας αρκετές φορές τον εγωισμό σου, τότε δεν νομίζω πως εκείνος ο άνθρωπος είναι για εσένα. Και αν αυτό τυχαίνει να αφορά παραπάνω από έναν άνθρωπο, τότε συνήθως το προσεγγίζεις διαφορετικά, τριγυρίζοντας σε 2-3 σκέψεις.
1. Έκανες κάτι που ούτε που το θυμάσαι και κανείς δεν αφιέρωσε ούτε 1 λεπτό για να το συζητήσετε, οπότε ζεις στην άγνοια
2. Είσαι εγωιστής και συζητάς μόνο για τα δικά σου και δεν ενδιαφέρεσαι για τους άλλους
3. Απλά ήσουν σε τέτοια θέση στη ζωή τους που σε έφταναν χωρίς δυσκολία για να σε κατεβάσουν.
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή συνειδητοποιείς ότι αγαπάς αρκετά τον εαυτό σου για να γυρίσεις πίσω και να ζητήσεις εξηγήσεις μιας και κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να σου μιλήσει. Δεν χρειάζεται να ζητιανεύεις για κάτι που εσύ θα έδινες απλόχερα, αν υπήρχε εκτίμηση προς το πρόσωπό σου θα υπήρχε και ανάλογη εξήγηση.
Και επειδή σε αγαπάς και επειδή δεν είσαι πλέον 15, σκέφτεσαι ότι δεν είναι ανάγκη να υπάρχει συγκεκριμένος λόγος, απλά δεν τους κάνεις(;) και δεν σου κάνουν (;)
Φυσικά για καιρό πολεμάς τις σκέψεις σου. Δεν είναι λίγες οι στιγμές που τους ζητάς και σου λείπουν, αλλά κάθε μέρα που περνάει και τραβιούνται πιο μακριά γίνεται πάλι μια συνήθεια και πλεον χάνεται κάθε επαφή.
Και όπως χάνεται αυτή η επαφή, έτσι χάνεται και η ελπίδα ότι κάποτε θα βρεις ανθρώπους που θα περνάτε αρκετές ώρες μαζί, θα έχετε κοινά γούστα και μεγάλα όνειρα για να κατακτήσετε τη ψηλότερη κορυφή της ζωής σας παρέα.
Φέρνεις εικόνες και συναισθήματα του εαυτού σου στα 12-13, τότε που επέλεγες να περνάς τα διαλείμματα μόνη στο σχολείο γιατί δεν είχες καταφέρει να βρεις κοινό σημείο με κανένα παιδί στη τάξη. Από τότε πίστευες ότι θα βρεις ανθρώπους που θα σε καταλαβαίνουν και θα σε εκτιμούν τόσο όσο και εσύ. Είχες την ίδια ελπίδα με αυτή που προσπαθείς να κρατήσεις ζωντανή ακόμα και σήμερα.. και τι κατάλαβες;
Μεγάλωσες και η λέξη φιλία δεν είναι για εσένα. Δεν ήταν ποτέ για εσένα τελικά...