Σκεφτόμουν τελευταία πως οι άνθρωποι λίγο πολύ είμαστε εγωιστές.
Υπάρχουν τόσα προβλήματα, αρρώστιες, δυστυχία γύρω μας αλλά εμείς, όταν μας συμβαίνει κάτι τα ξεχνάμε όλα αυτά και επικεντρωνόμαστε ακόμα περισσότερο στο εγώ μας. Δεν θέλω να είμαι έτσι, προσπαθώ να μην είμαι έτσι αλλά μερικές φορές είναι δύσκολο να το αποφύγω.
Θέλω να θυμάσαι πως είμαι ταύρος και είναι δύσκολο να μην νοιάζομαι για την προσωπική μου ασφάλεια, είναι δύσκολο να μην αγχώνομαι όταν δεν έχω λεφτά, είναι δύσκολο που δεν μπορώ να πατήσω ακόμα στα πόδια μου, και είναι ακόμα πιο δύσκολο όταν δεν έχω μια σταθερά. Αν δεν είσαι ταύρος και δεν σου αρέσουν τα ζώδια τότε σίγουρα δεν με καταλαβαίνεις, όμως αυτή είμαι εγώ και ο καρκίνος μέσα μου -σε ωροσκόπο και άρη- διαμαρτύρεται έντονα. Γκρινιάζει θα έλεγε κάποιος άλλος αλλά μην τον ακούς.
Είμαι σε αυτή τη φάση της ζωής μου, που όλα αλλάζουν θεωρητικά αλλά τίποτα δεν έχει αλλάξει. Κάποιες φορές νιώθω ακόμα μικρό παιδί, το πολύ 20, άλλες 30 και αγχώνομαι για όσα δεν έχω κάνει. Τρελή και εγώ τι να πεις, την ηλικία μου δεν την νιώθω. Βέβαια για να είμαι δίκαιη, σκέφτομαι τι ΔΕΝ έχω κάνει και αυτό μάλλον με πανικοβάλει. Γνωρίζω ότι δεν είναι θέμα υγείας και διορθώνεται και αλλάζει από τη μια στιγμή στην άλλη αλλά δεν παύει να με επηρεάζει καθημερινά, όχι τόσο στη ζωή αλλά στη ψυχή μου.Φυσικά ξέχασα να αναφέρω πως τα βράδια πια υποφέρω. Θα μπορούσε να είναι στίχος τραγουδιού, θα μπορούσε να είναι ποίηση αλλά είναι η μοναδική αλήθεια της νύχτας μου εδώ και κάτι εβδομάδες. Οι αϋπνίες χτυπούν κόκκινο και τα νεύρα γίνονται τσατάλια. Όλες αυτές οι σκέψεις που δεν κάνω όλη μέρα, με επισκέπτονται ξαφνικά τη νύχτα που γυρνάω πλευρό να κοιμηθώ σαν μικρά τερατάκια. Μα είναι δυνατόν;;
Και επιτέλους γιατί οι άνθρωποι να μη σκεφτόμαστε τι έχουμε κάνει όντως και τι έχουμε καταφέρει;
Σας αφήνω με ένα πολυαγαπημένο κομμάτι που όσο κλισέ και αν γίνεται είναι μια ιστορία μόνο του.
Φιλιά, Ι